(รัก) ในความแค้น

(ริน) รินรดา  ฤทธิ์วารี     อายุ 33 ปี

อย่าคิดว่าแค่ตาย แล้วเรื่องทุกอย่างมันจะจบลงไปได้ บางทีมันอาจจะเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้น... ต่อจากนี้ไปมันคือการเอาคืนและทวงคืนของทุกการสูญเสีย...

(วิ) วิชุดา  ปริมประเสริฐ     อายุ 26 ปี

เธอเป็นแค่เพียงเด็กกำพร้าที่ถูกเก็บมาเลี้ยง พ่อแม่บุญธรรมให้ความรักกับเธอราวกับลูกแท้ๆ... และนี่ก็คงถึงเวลาแล้วที่เธอควรจะตอบแทนบุญคุณ... ตระกูลปริมประเสริฐ

"นี่คุณจนตรอกจริงๆ หรือแค่ว่าแค่อยากจะปั่นหัวผู้ชายขี้สงสารอย่างนายไกรวิทย์กันแน่ ฉันเสนอให้คุณตั้งสามสิบล้านให้มาเป็นนางบำเรอของฉัน... แต่คุณกลับปฏิเสธ ดันเลือกมาทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟในผับให้ผู้ชายมอมเหล้าเล่น"

ร่างสูงมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา

"หรือว่าจริงๆ แล้วชอบ... หรือพยายามหาคนที่ให้ราคาค่าตัวคุณสูงกว่าฉัน"

"ไม่มีความจำเป็นที่ฉันต้องทำแบบนั้น และฉันก็ไม่เคยคิดที่จะปั่นหัวใคร แต่ถ้าฉันกับพี่ไกร... เราจะรู้สึกลึกซึ้งต่อกัน มันก็ไม่เกี่ยวกับคุณสักนิด"

วิชุดาพยายามชี้แจงอย่างตรงไปตรงมา จนร่างสูงตรงหน้าถึงกับมองเธอตาไม่กระพริบ

วิชุดากำลังทำให้รินรดารู้สึกเหมือนเป็นคนนอกที่กำลังก้าวก่ายเรื่องของหญิงสาวอยู่ ไม่ว่าเธอจะพยายามสักแค่ไหน ก็คิดไม่ออกว่าทำไมต้องต่อสู้อย่างยากลำบากกับความรู้สึกของตัวเอง และทำไมเธอต้องรู้สึกหงุดหงิดใจทุกครั้งที่เห็นหญิงสาวอยู่กับคนอื่น ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ กำลังเข้ามาทำให้เธอรู้สึกโดดเดี่ยว ถึงแม้จะอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย

"คุณมองอะไร"

วิชุดาทำสีหน้าหวาดๆ เมื่อเห็นรินรดามีท่าทีเปลี่ยนที่เปลี่ยนไป เพราะเขาเอาแต่จ้องมองเธอนิ่ง... จนน่าสงสัย

"พูดได้ดีนี่..."

ร่างสูงแกล้งหัวเราะขึ้นมาเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกของตัวเอง

ภาพความเย็นชาที่เปลี่ยนไปสร้างความแปลกใจให้กับวิชุดาเป็นอย่างมาก

"นี่! คุณขำอะไรนักหนา สิ่งที่ฉันพูดไปทั้งหมดมันตลกนักหรือไง"

วิชุดามองคนที่เอาแต่ยิ้มอย่างงงๆ รอยยิ้มเล็กๆ ของรินรดาทำให้เขาดูดีขึ้นกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า ไม่แปลกเลยที่เขาจะสามารถกระชากใจเพศเดียวกันและเพศตรงข้ามได้อย่างง่ายดาย ใบหน้าเรียวคมและแววตาดุดันนั้นของเขาทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของเธอสั่นไหวและรู้สึกประหม่า

"ใช่! เพราะมันตลกสิ้นดี ผู้หญิงแบบคุณอย่างมากก็เป็นได้แค่ของเล่นชั่วคราวเท่านั้นแหละ"

ร่างสูงตรงเข้าไปจับตัวของร่างบางแล้วผลักไปที่ผนังห้องน้ำ แต่แล้ว...

เพี้ยะ!!

"คุณนี่มันเป็นคนที่แย่ที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอเลยรู้ไหม"

มือเล็กของวิชุดาตบหน้ารินรดาเข้าอย่างแรงจนคนถูกตบอึ้งไปชั่วขณะ

นี่เป็นอีกครั้งที่วิชุดาตบหน้าเธอ รินรดาคิดด้วยความกรุ่นโกรธขึ้นมา

"แล้วถ้าคุณจะเข้าใจอย่างนั้น ฉันก็ไม่มีอะไรที่จะต้องอธิบายอีก แล้วก็ขอโทษด้วยนะคะที่ฉันเข้ามาขัดจังหวะความสุขของคุณ"

วิชุดาพยายามฝืนมองหน้ารินรดาอย่างไม่กลัวเกรง

"คุณกล้าตบฉัน? แต่รู้ไหมว่าสิ่งที่คุณทำมันไม่ได้ทำให้ฉันเจ็บปวดเลยสักนิด"

ตอนนี้สายตาของรินรดาดูแข็งกร้าวมากกว่าเดิม แล้วมือเรียวที่แข็งแรงก็รั้งแขนเรียวเล็กไว้กับผนัง ก่อนจะมองใบหน้าสวยด้วยแววตาดุดัน

"เป็นแบบนี้ก็ดี... เพราะถึงคุณจะเจ็บ ฉันก็จะได้ไม่รู้สึกผิด!"

วิชุดาพยายามสะบัดแขนหนี แต่ก็ไม่สามารถหลุดจากมือเรียวที่แข็งแรงได้ และยิ่งรินรดาก้มลงมาหาเธอใกล้ๆ จนริมฝีปากอุ่นสัมผัสไปตามต้นคอของเธออย่างวาบหวาม ลมหายใจอุ่นๆ และเส้นผมยาวสลวยของเขากำลังทำให้เธอรู้สึกขนลุกซู่

"อย่านะ!"

***เรื่องนี้นางเอกสามารถตั้งท้องมีลูกได้ จากฮอร์โมนที่ผิดปกติของนางเอกอีกคนค่ะ(เป็นเพียงจินตนาการที่แต่งขึ้นมา)

***ชื่อ บุคคล และสถานที่ เหตุการณ์ต่างๆ แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น