#LovelyMoon_23ขอฝากผลงานนิยายเรื่องแรกด้วยนะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่พึ่งหัดเขียนบางอย่างอาจไม่ต่อเนื่องและอาจจะติดขัดไปบ้าง ยังไงก็ขอฝากแนะนำติชมและเป็นกำลังให้ด้วยค่ะ
เพลิง เพลิงกัลป์ กุลธาลา
หนุ่มโสดวัย 33 ปี ทายาทบริษัอสังหาริมทรัพย์ พ่วงด้วยตำแหน่งผู้บริหารโรงแรมกุลธาลาแกร์รด โรงแรมระดับ 5 ดาวที่มีสาขาในเครื่อมากกว่า 20 แห่งภายในประเทศ เขาหล่อ และรวยทั้งรูปลักษณ์และรูปทรัพย์ เป็นที่หมายปองของสาวๆ ทั้งประเทศ
พราวฝัน ติวานนท์ หรือหนูพราว
อายุ 24 เรียนอยู่ปี 4 เอกบริหารของมหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง เป็นสาวน้อยหน้าหวานดีกรีดาวคณะนิสัยอ่อนโยนอ่อนหวานแต่เป็นลูกสาวคนเดียวของบ้านครอบครัวทำธุรกิจนำเข้าและผลิตพัสดุก่อสร้างและตกแต่งภายใน
“แนนคิดว่าคนแบบพี่เพลิงจะชอบพราวจริงๆ เหรอ”
“ล้านเปอร์เซนหนูพราว พี่เพลิงต้องสนใจพราวแน่นอน”
แนนพูดด้วยท่าทางจริงจังพร้อมกับตักเวลเวทเค้าเข้าปากคำโตพร้อมสีหน้าที่แสดงออกอย่างมั่นใจในความรู้สึกของตนเองเป็นอย่างมาก
“แต่พราวว่าพราวอาจไม่ใช่สเปกพี่เขาก็ได้น่ะ เราอายุห่างกันเกือบสิบปีบางที่พี่เพลิงอาจแค่เอ็ดดูพราวเหมือนน้องสาวคนหนึ่งก็ได้ อีกอย่างพี่เขาไม่ใช่หนุ่มในอุดมคติของพราวน่ะ”
พราวฝันอธิบายเหตุผลให้เพื่อนสนิทฟังด้วยความเขินอาย เธอก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าชายหนุ่มจะคิดกับเธอแบบไหน แต่มันก็เรื่องจริงเหมือนกันที่ว่า พี่เพลิงนั่นไม่ใช่แนวที่เธอชอบ ชายหนุ่มที่ดูภูมิฐานมีความเป็นผู้นำสูง เธอไม่เคยคิดเลยว่าถ้าเธอกับเขาอยู่ในความสัมพันธ์ที่กำลังคบหากันในเชิงชู้สาวแล้วทั้งคู่จะเข้ากันได้หรือเปล่า เธอไม่เคยคิดจริงๆ
“ห๊า..นี้พราวคิดว่าเพลิงแกไปเหรอถามจริง”
แนนกระเด้งตัวขึ้นนั้งหลังตรง หลังจากที่ได้ฟังเพื่อนคนสวยของเธอพูดจบ
“แนนว่ามันไม่ใช่ปัญหาเลยน่ะ จริงอยู่ที่ว่าพี่เขาอายุค่อนข้างจะต่างกับพวกเรา แต่พราวก็เห็นว่าพี่เขายังดุเด็กกว่าเพื่อนผู้ชายรุ่นเดียวกันกับเราที่มหาลัยเลยด้วยซ้ำ และที่สำคัญแนนว่าพี่เขาดูหล่อมากกกก ก.ไก่ล้านตัว”
“แนนหยุดเลยน่ะพูดอะรของแนนเนี้ยยอายเขา”
พราวฝันง้อแง้ด้วยความอายที่เพื่อนเอ่ยล้อเธอเสียงเบา ก่อนจะยกมือขึ้นมากุ้มหน้าไว้เบาๆ เพราะตอนนี้เธอรู้สึกถึงความร้อนเบาท่สองข้างแก้มตัว
“อ่ะๆ หยุดก็ได้ ว่าแต่วันนี้จะฝากแพนด้าไว้กับแนนใช่ไหม”
“อืม วันนี้มีนัดทานอาหารเย็นกับคุณพ่อคุณแม่พราวเลยถือโอกาศค้างที่บ้านใหญ่ด้วยเลย ว่าแต่แนนสะดวกไหม”
“อืม ได้สิวันหยุดนี้พราวก็ไม่ได้มีธุระที่ไหนอยู่แล้วล่ะ”
และนี้คือสาเหตุที่ตอนนี้เธอพาเจ้าแพนด้าลงมาที่คาเฟ่ด้วยเพราะวันนี้แนนต้องกลับบ้านใหญ่เพราะมีนัดทานข้าวกับครอบครัวและถือโอกาศค้างที่บ้านด้วยในวันหยุดนี้ ไม่นานเมือเวลาล่วงเลยมาพอสมควรแล้วพราวฝันจึงไปส่งแนนกับลูกแมวกลับบ้านก่อนที่คนเองจะกลับขึ้นไปเตรียมตัวกลับบ้านเหมือนกัน
อีกด้านหนึ่งของคาเฟ่ที่ห่างกันเพียงพนังกั้นกันนั่น ในโต๊ะหนึ่งมีชายหนุ่มสองคนที่หนึ่งในนั่นเป็นบุคคลที่อยู่ในบทสนทนาของสองสาวเมือสักครู่
“พรืดด”
เพลิงชายหนุ่มที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นคนแก ตอนนี้ที่กำลังนั้งจิบกาแฟอยู่นั่น ขมวดคิ้วเข้มมองเลขาหนุ่มที่สำหรักกาแฟพร้อมกับใบหน้าที่พยายามกลั้นขำอย่างสุดขีดของเลขาตนเอง ก่อนจะมองเลขาของตนด้วยสีหน้าที่เย็นชา
อลันได้แต่ไว้อาลัยให้ตัวเองนี้เขาผิดอีกแล้วหรือเฮ้ยยย
Guest
